Brúða

  

Ég rölti um í reiðuleysi

ráfaði um götur og torg

fyrir ofan heiður, tær himinn

í huganum gleði og sorg.

 

Ég fann fátt, ekki  stórt né smátt

og ekkert lét mig í friði

dimman datt á, ekkert ég sá

einsog í myrkum móðurkviði.

 

Ég gekk um garðinn víða

þar sem gróður er stór og smár

úrsérvaxin en himinhá  tré

hristu af sér  þúsund tár.

 

Ég fann fátt, hvorki  stórt né smátt

og allir létu mig í friði

dimman steindauð sólin eldrauð

einsog í dýr í döprum  móðurkviði.

 

Ég hugsaði´ um hamingju mína

sem hélt mér blýföstum tökum

ég elska, held ég mig ennþá

með öllum hugsanlegum rökum.

 

Ég fann fátt, ekkert hátt né lágt

og aldurinn lét mig ekki´ í friði

dimman hrundi´á, sá mig hér og þá

einsog forðum í mínum móðurkviði.

 

Öll mín lögmál eru lúin

og lítið sem ekkert að ske

úr götu minni ég greip þá

grímu þá sem er hvorki né.

 

Ég fann fátt, hvorki gróða né afslátt

og ilmurinn lét mig ekki´ í friði

dimman var á, slóða sem lá þá

aftur að  mínum móðurkviði

 

Ég mætti öllum og engum

og ýmislegt á göngu minni sá

en hvorki þig né angistina þína

né þrána sem birtist aftanfrá.

 

Ég fann fátt, hvorki dökkt né dimmblátt

og draumurinn lét mig ekki´ í friði

dimman ljósgrá, leit út sárþjáð

líktog hún væri úr myrkum móðurkviði

 

Bráðum ég bregð mér þreyttur

undir brúnna sem ekki er hér

og ég bið um að barnið í mér lifi

einsog brúða sem er eftirmynd af mér.

 

Ég fann fátt, hvorki þræl né ambátt

og friðurinn lætur mig ekki´ í friði

dimman er sátt og ég frír fer brátt

frjáls úr myrkum móðurkviði.