Adam og Sáði.

 

Í mörg ár gekk ég í Breiðagerðisskólann. Og að sjálfsögðu voru litlu jólin haldin hátíðleg á hverju ári. Jólasöngvar voru sungnir er gengið var í kringum jólatréð. Fundust mér margir söngvarnir hinir undarlegustu. Td. fjallaði einn þeirra um mann sem gekk yfir sjó í þeim eina tilgangi að gera grín að gömlum mann sem vissi ekki hvar hann átti heima, á Grátlandi, Hlælandi eða einhverju öðru landi sem ekki var til nema í sjúkum huga þessa gamla manns. Nema í lok lagsins fattar hann að hann á heima á Íslandi en er því miður staddur í einhverju Hvíslandi og er fastur þar. Eða þá textinn um jólasveininn sem staddur var í kofa inni í skógi! Hvurslags bull! Jólasveinninn eða réttara sagt jólasveinarnir eiga heima upp í Esju en ekki í neinum kofa úti í skógi. Og á þeim tíma voru bara til tvö skóglendi á Íslandi, Hallormstaðarskógur og Vaglaskógur. Þeir voru báðir langt frá Reykjavík og nokkuð ljóst að jólasveinarnir bjuggu ekki í því gróðurlendi. Ímyndið þið ykkur einn einmana jólasvein að reyna að lokka til sín héraskinn, sem reyndar eru ekki til á Íslandi, vegna þess að einhver veiðimaður er að elta hann í þeim eina tilgangi að verða sér úti um jólasteik!  Eitt dæmi enn: "Það á að gefa börnum brauð að bíta í á jólunum" Á jólum á að borða makkintoss og hamborgarhrygg ekki normalbrauð né maltbrauð..og þetta vorum við látin syngja um hver jól. Það er hægt að benda á marga aðra texta en þessa. Einn textinn olli mér samt miklum vangaveltum; textinn um Adam og synina hans sjö. Hann fjallar í stuttu máli um hve Adam var góður pabbi og hversu mjög synirnir voru hændir að föður sínum. Í lok lagsins kemur svo eins og skrattinn úr sauðarleggnum einhver náungi sem heitir Sáði. Hvaða erindi hann átti inn í þetta lag fattaði ég alls ekki. En einsog um hina textana sem ég nefndi hélt ég að þarna væri á ferðinni enn ein vitleysan. Að troða Sáða greyinu inn í fjölskyldu Adams. Í þeim eina tilgangi að: hann klappaði saman lófunum, stappaði niður fótunum, ruggaði sér í lendunum og snéri sér í hring. Og við börnin gerðum einsog hann Sáði, rugguðum okkur semsagt í löndunum og skökuðum okkur. Slík voru örlög Sáða. En þegar ég var kominn vel til ára minna, um þrítugsaldurinn,  rann uppfyrir mér ljós og ég táraðist og roðnaði jafnvel. Sáði var ekki til og hafði aldrei verið til. það var Adam sem var að rækta jörðina sína meðfram hamingjusömu fjölskyldulífi. Hann semsagt sáði fræjum og skellti sér svo í breikdans og sneri sér í hring. Raunar var ekki búið að finna upp breikdansinn þá en það skiptir ekki neinu máli. Barnæska mín og litlu jólin í Breiðagerðisskóla litu öðruvísi út. Ég roðna í hvert sinn sem ég heyri þetta lag en ég hugsa líka til leynivinar míns Sáða sem enginn þekkir nema ég. En enn í dag skil ég ekki hvað er jólalegt við þetta lag og hver boðsskapurinn er. Ekki frekar en vísan um gamla manninn með alzheimer sem vissi ekki hvar hann átti heima. Blessuð sé minning Sáða..

Adam átti syni sjö,

sjö syni átti Adam.

Adam elskaði alla þá

og allir elskuðu Adam.

Hann sáði, hann sáði, 

hann klappaði saman lófunum,

stappaði niður fótunum,

ruggaði sér í lendunum

og snéri sér í hring

Athugasemdir

[Guðrún Jóhannesdóttir, 14.12.2007 kl. 11:23]

þetta eru náttúrulega bara dásmlegar minningar

[Hjörtur Örn Arnarson, 14.12.2007 kl. 11:34]

Ég veit ekki hvort þetta hefur eitthvað með Breiðagerðisskólann að gera, en öll mín ár þar áttaði ég mig ekkert á Sáða!!!!